 |
|
|
 |
|
|
|
|
INLEIDING
Dit is het reisverslag van reis 820 van de Eendracht. Deze reis voerde in de zomer van 2001 van Antwerpen naar Alesund in Noorwegen. De reis ving in Antwerpen aan op vrijdag 6 juli met de festiviteiten rond de start van de "Cutty Sark Tall Ships´ Race 2001". Deze reis betrof het eerste deel van de Tall Ships´ Race naar Alesund. Voor niet ingewijden, de "Cutty Sark Tall Ships´ Race 2001" is een race georganiseerd door de International Sail Training Association en heeft als een van de doelen jongeren kennis te laten maken met het zeilen en racen op zee. Met deze race doen niet alleen de "groten der aarde" zoals de Kruzenshtern, de Dar Mlodziezy of de Stad Amsterdam mee, maar varen tevens kleine zeiljachten van soms minder dan 15 meter lang mee. De belangrijkste voorwaarde die men aan deelname stelt is dat de helft of meer van de bemanning van het schip tussen de 15 en 25 jaar is. In alle havens die de deelnemers van de race aandoen wordt een groot "Sail" evenement georganiseerd waarbij men het publiek in de gelegenheid stelt om de schepen te bezichtigen. Niet in de laatste plaats zijn deze evenementen de krenten in de pap voor de trainees van de deelnemende schepen, waarover later in dit reisverslag meer.
Tijdens de reis ben ik door de schipper gevraagd om dagelijks een stukje te schrijven over de race en de belevenissen aan boord. Deze stukjes werden dagelijks op de website van de Eendracht gepubliceerd. Zodoende kon ik het schrijven van dit reisverslag mooi combineren met het schrijven van stukjes voor de website. Dit reisverslag bestaat uit een compilatie van de verhalen die ik aan boord geschreven heb aangevuld met ervaringen van mede-trainees en stukken die niet op de website zijn gepubliceerd.
Deze reis met de Eendracht is mij als winnaar van de prijsvraag, uitgeschreven door "De Slavenkas" te Zierikzee, aangeboden. Veel dank ben ik dus verschuldigd aan "De Slavenkas" en haar bestuur voor deze prijs! Het zeilen op zee met een groot zeilschip met een enthousiaste bemanning en zo mogelijk nog enthousiastere trainees maakte het tot een fantastische reis en een onvergetelijke ervaring.
Tot slot rest mij eenieder een reis met de Eendracht van harte aan te bevelen.
Enschede, augustus 2001
Perry Kieboom
Vrijdag 6 juli
De grote dag is aangebroken! Vandaag monster ik als trainee aan op de Eendracht van de stichting "Het Zeilend Zeeschip". Het is er fantastisch weer voor: Tropische temperaturen en een felle zon. Na een onrustige nacht wordt het eindelijk tijd om "mijn" prijs te gaan bekijken en bevaren. Met oma, ouders en broertje wordt met een volle auto koers gezet naar Antwerpen. Ondanks de drukte is een parkeerplaats vlakbij het Kattendijkdok snel gevonden en is de Eendracht vanuit de auto al te zien. Jemig, dat is even wat anders dan een Valkje op de Friese meren. Dit schip is zeker tien keer zo groot! Terwijl ik aanmonsterde kwam de bus met de andere trainees, een kleine 40 in totaal, net de kade oprijden. Tijd voor de eerste kennismaking met de vaste bemanning (zo´n 15 vrijwilligers) en de trainees. Volgens de hutindeling zou ik de komende twee weken met Arjen, Ron en Christiaan hut 15 delen. Prima voor elkaar: ruime, lange (!) kooien en een eigen wastafel in de hut. Hut 15 was ingedeeld bij de blauwe wacht. In theorie zou dit betekenen dat bij zeilbehandeling het achterdek bij de bezaan ons terrein zou zijn. In de praktijk bleek echter dat je daar moet zijn waar je nodig bent, of dat nou voor of achter, boven- of benedendeks is. Ondertussen is mijn familie aan een ontdekkingstocht over het schip begonnen en worden vooral de faciliteiten als dagverblijf, hutten, sanitair, kombuis, koelkasten enz. aan een strenge keuring onderworpen. Na deze inspectie heb ik ze maar snel gedag gezwaaid en kon het echte feest beginnen.
Al lunchend werd de eerste briefing over het schip en het programma gegeven. Vooralsnog zouden we tot zondag aan de kade blijven liggen om met volle teugen te genieten van Sail Antwerpen. Na de aanmonsterformaliteiten bij de Opperstuurman kon er volop gepassagierd worden op de wal. Op de andere Tall Ships zijn de bemanningen ook reeds aangemonsterd en wordt er wederzijds kennisgemaakt. Met deelnemersbadge en shirt krijgen we voorrang en gratis toegang tot alle schepen die meedoen. Dit levert af en toe een afgunstige blik op van de Belgen die een uur in de rij moeten staan om een schip te kunnen bekijken of er helemaal niet op mogen. Onder een brandende zon werd aan het eind van de middag de "Crew Parade" gelopen. Alle bemanningen van alle schepen lopen mee in deze feestelijke, carnavaleske parade. De parade is nog niet eens begonnen of er wordt al flink feest gevierd en de waterballonnen vliegen ons werkelijk om de oren. Collgea"s van de Belgische "Mercator" zijn klaarblijkelijk wel in voor een geintje. Jammer dat de geuniformeerde bemanningen uit Oost-Europa deze pret niet met ons willen delen. Gedurende de parade wordt snel de Eendracht-yell ingestudeerd en al snel klinkt het "Hi di hi di hi di ho . . ." door de Antwerpse binnenstad. Achter de Macarena dansende Mexicanen van de Cuauhtemoc aan gaat het richting Grote Markt. Daar zorgen de gratis Palmpjes voor een uitgelaten stemming. Zelfs de eerst wat stijve Russen gingen volledig los. Ook de Mexicanen gingen nog steeds op de Macarena compleet uit hun bol. In full party dress, dansend en zingend op straat werd het een groot, gezellig feest. Onder begeleiding van live muziek verlieten we de markt weer richting de schepen.
Na een haastige hap werd het feest voortgezet op de crew party in een oud pakhuis aan de Schelde. Een uitstekende mogelijkheid om te "socializen" en te integreren met de andere bemanningen. De beentjes gingen ook hier weer van de vloer. Voor sommigen onder ons bestond de mogelijkheid om onder "vakkundige" Mexicaanse leiding wat danspasjes op te frissen. Pendelend tussen dit feest en de beachparty verderop aan de Scheldekaai vloog de avond om. Vanwege de drukke volgende dag liepen we niet al te laat arm in arm richting Eendracht. Als je je "aanwezigheidskrabbel" had gezet op de presentielijst kon je eindelijk je kooi induiken.
Zaterdag 7 juli
7:30 Goedemorgen!? Om 8:00u zat iedereen (redelijk) wakker aan het ontbijt. Daarna begon de eigenlijke kennismaking met je wachtcollega´s. "Ken uw wacht binnen 24 uur" was de gevleugelde uitspraak van die dag. Rond half tien ging iedereen wandelend richting de georganiseerde sportdag aan de overkant van de Schelde. De "overzet" was georganiseerd door de Belgische Landmacht die een sterk staaltje flexibiliteit en improvisatievermogen liet zien bij het overzetten van een grote menigte. De Genie had pontons aan elkaar geknoopt en met een paar duwbootjes was de overzet gereed. Aan de overkant zijn de meeste van ons rechtstreeks het zwembad ingedoken om afkoeling te zoeken. Beachvolleybal, voetbal en andere sporten behoorden ook tot de mogelijkheden, maar de Eendrachters kozen voor de "kalm-aan-variant" in het zwembad. In dit kader lieten we ook de zwemwedstrijd tussen Russen en Mexicanen ook aan ons voorbij gaan. Hoog tijd voor een typisch Belgisch lunch dus. Sommigen waagden zich na de lunch met een volle maag nog op de benji-fun elastiek-run. Dit leverde natuurlijk hilarische kiekjes op! Daarna zijn we even langs de Cuauhtemoc gegaan om even te checken of de crew party bij hun aan boord al begonnen was. Vanaf 16:00u zouden we welkom zijn dus was er tijd genoeg om nog even op te frissen.
Om vier uur netjes gekleed en fris ruikend richting Mexicaanse fiësta. Met de deelnemersbadge en een vlotte babbel van enkele van onze vrouwelijke trainees, stonden we in no-time aan de Mexicaanse hapjes en drankjes: heel vervelend allemaal! Na wat spelletjes en een dansje kwam de stemming er meer en meer in. Met live muziek erbij was ook dit een top feestje. Helaas stond om zes uur al veel te vroeg het diner van Tineke, de kok, klaar op de Eendracht. Na meegeholpen te hebben met de afwas togen we weer richting Scheldekaai. De aangemeerde Tall Ships bekijken en een beetje langs de kade flaneren. De volgende dag zou al bijtijds de afvaart zijn voor de Parade of Sail en moesten we dus vroeg uit de veren. Daarom lag iedereen al bijtijds onder zeil.
Zondag 8 juli
Vandaag zou het echte werk beginnen: zeilen! Ik zeg met nadruk "zou" want we waren nog geen 10 meter uit de wal of de reis was al bijna ten einde. Terwijl de Eendracht gemanoeuvreerd werd om onder de brug door te kunnen, kwam de Duitse Roald Amundsen om ons onbekende reden doorzetten. Te laat werd door de Duitse schipper opgemerkt dat het mis zou gaan. Het schip kwam onverwacht snel onze kant op en ramde de Eendracht met haar boegspriet. Hierdoor werd een bakstag aan stuurboord doorgesneden. Dit ging met een hels kabaal gepaard. De bakstag is dan ook niet een klein ijzerdraadje maar een staalkabel van een centimeter of acht! Godzijdank deden zich geen persoonlijke ongelukken voor en raakte niemand gewond. Aangezien een bakstag een essentieel onderdeel van het want is, het houdt namelijk de mast in balans, werd het niet verantwoord geacht om zondermeer deel te nemen aan de Parade of Sail. De bootslieden hebben gelukkig snel een provisorische noodstag aangebracht waarmee we in ieder geval op de motor Antwerpen konden verlaten. Ondertussen was het kantoor van de Eendracht reeds op de hoogte gebracht van het voorval en werden in Nederland de voorbereidingen voor de reparatie getroffen.
Halverwege de middag zijn we richting IJmuiden vertrokken waar de reparatie uitgevoerd zou worden. De stemming veerde gelukkig weer wat op, in ieder geval gingen we varen! Op de motor werd over de Westerschelde en de Noordzee gevaren. Bij veel trainees dienden de eerste tekenen van zeeziekte zich al aan. Het schip stampte behoorlijk en omdat we geen zeil voerden lag het schip ook niet zo stabiel. In de "theethuin" (het terras op het achterdek) zaten dan ook al snel mensen met een crackertje tegen een lege maag en een pilletje tegen zeeziekte zich beroerd te voelen. Diegene die er geen last van hadden kwamen regelmatig bezorgd even kijken of het allemaal wel goed ging. Zelf moest ook ik er op m"n allereerste wacht aan geloven. De trainees waren opgedeeld in drie zogenaamde wachten: de rode, de witte en de blauwe, in de laatste zat ikzelf. Elke wacht duurt vier uur waarna je acht uur hebt om te eten, te rusten (slapen), een spelletje te doen, te lezen of rustig op het achterdek een biertje te drinken. Tijdens de wacht sta je aan het roer, hou je de zeilen in de gaten en worden ze eventueel gereefd, gestreken of juist meer zeil gehesen, sta je op de uitkijk, loop je een brandronde of help je in de kombuis met afwassen. Maar goed, met een lege maag was ik dus aan onze eerste wacht begonnen. En dat werd direct afgestraft. De eerste helft van de wacht voelde ik me goed beroerd. Maar gelukkig deden een zeeziektepilletje, een droog crackertje en een paar opbeurende woorden van medetrainees me al snel goed en was het na twee uur over. Dat kon helaas niet van iedereen gezegd worden. Twee of drie trainees hebben er bijna de hele reis last van gehad.
Maandag 9 juli
Vandaag was vooral een dag van wachten. Liggend langs de kade van IJmuiden werd een nieuwe bakstag aangevoerd en bevestigd. Ondertussen was er voor ons niet veel meer te doen dan reewacht lopen en onszelf zien te vermaken. Dat lukte prima! De plaatselijke supermarkt werd geplunderd om tijdens het wachtlopen niet meer met een lege maag te lopen en om na de wacht lekker aan wat snacks te kunnen knabbelen. Natuurlijk werd er ook even halt gehouden bij een goede viswinkel om nog wat te happen. Verder was er een loodsboot gecharterd die telkens een man of 6 meenam op een tochtje om een loods op te pikken of af te zetten. De stuurman van het bootje vond het misschien nog mooier dan wijzelf om te laten zien wat zijn schip allemaal kon. Dat was ook niet niks: ladies and gentlemen, this is your captain speeking, please fasten your seatbelts. In no-time was het ding op topsnelheid en even snel lag het weer stil zodat de stoelriemen geen overbodige luxe waren.
De rest van de dag was het onder een lekker zonnetje goed toeven bovendeks. Massaal lagen mensen op de zeilzakken dan ook bij te komen van hun eerste wacht en nacht op een varende Eendracht. Met haast bovenmenselijke inspanning (hulde!) was aan het eind van de middag de bakstag gerepareerd en gecontroleerd op de benodigde sterkte. De betrokken personen van de leverancier en reparateur werden op een warm applaus onthaald toen zij in het dagverblijf kwamen vertellen dat alles gereed was. Na het diner werd de haven van IJmuiden verlaten en was het de eer aan de blauwe wacht om de eerste wacht al zeilend door te brengen. Er was al "droog" geoefend met de zeilbehandeling en het stellen van de bakstagen maar nu gebeurde het eindelijk voor het "echie". Iedereen was enthousiast en uitgelaten. Het somberste scenario na de aanvaring op zondag was dat er helemaal niet meer gezeild zou worden en dat de reis in Antwerpen al zou zijn geëindigd, voordat die goed en wel begonnen was. Ondanks de enkele zeezieken was de stemming top.
De schipper vermeldde nog in zijn journaal:
Over verdere deelname aan de race, bood het racecomité van de ISTA de Eendracht drie mogelijkheden aan:
1. Race normaal varen, waarbij de netto gezeilde tijd voor de wedstrijd zou meetellen. Een genereus aanbod, maar hiervoor moest eerst 90 mijl tegenwinds op de motor terug naar het startgebied worden gevaren.
2. Race ca 60 mijl west van IJmuiden oppikken. Wel in de uitslagen vermeld worden, maar bij het eventueel winnen van een prijs, de prijs niet toegekend krijgen.
3. Buiten de race om naar Alesund zeilen.
Door de trainees werd nagenoeg unaniem gekozen voor optie 2.
Dinsdag 10 en woensdag 11 juli
Positie dinsdag: 52°54´N / 02°04´E
Positie woensdag: 55°37´N / 01°08´E
Eindelijk. Na reparatie in IJmuiden was dinsdag de eerste volle dag op zee. En wat voor een dag. Nadat we op 65 mijl uit de kust de race hadden opgepikt werd de steven naar het noorden gewend om te proberen aansluiting te vinden bij de staart van het wedstrijdveld. Overdag werd de zon slechts af en toe onderbroken door een bui en kregen de wachten prima de gelegenheid om zeilhandelingen te oefenen.
Aan het begin van de avond kregen we een buienfront over ons heen. Met de buik vol van een heerlijke avondmaaltijd krijgt de zeeziekte bij de meesten van ons geen kans. De genua die nog maar net stond was net op tijd weer gestreken. Het water viel met bakken uit de hemel en doorweekte ons binnen een paar seconden. Op de brug wees de windmeter enkele malen 10 Bft aan. De schaakstukken en het triviantspel vlogen door het dagverblijf. De eerste wacht beleefde een ruwe start. Ondanks alle spektakel is de stemming aan boord opperbest. Iedereen is dolblij dat we de race hebben kunnen starten en is er tuk op om alsnog een goede prestatie neer te zetten.
Donderdag 12 juli 2001
Positie: 58°06´N / 01°13´E
Het geluk is met de blauwe wacht: tot vandaag nog geen regen op de wacht gehad. Na de 4-8 van gistermorgen lekker ontbeten en kooi ingedoken. Een aantal trainees kan gaan dromen over de boven het water uitspringende orka´s die we hebben gezien. Nog steeds waait het hard en ieder ligt te rollen in zijn kooi. De extra schotjes aan de zijkant van het bed bewijzen hun nut. ´s Middags was het prettig opstaan met de zon aan de hemel. De weinige zeezieken kunnen zich uit de wind koesteren in het zonnetje. Met het avondeten in het zicht duurt de 16-18 wacht niet te lang. De tafel dekken en "zeunen" (oberen) voor de volgende wacht. ´s Avonds lekker muziek luisteren met sterke verhalen over alle avonturen, hoge golven en orka´s. Terwijl wij lekker sliepen speerde de Eendracht met een gemiddelde van 35 mijl per wacht van 4 uur. Al veel te vroeg brak de hondenwacht van 0-4 aan. Wat een rustige wacht zou worden werd halverwege de tosti´s ruw verstoord door fikse regenbuien en een aanwakkerende WNW-wind. Maarten stond op de boegspriet met enkele fanatieke trainees de buitenkluiver binnen te grabbelen. Wat een spektakel zo voor op het stampende schip, het buiswater vliegt je om de oren. Maar aan alles komt een eind, zelfs aan de hondenwacht.
Vrijdag 13 juli 2001
Positie: 59°29´N / 02°54´E
"Four seasons in one day" zong Crowded House ooit eens. Nou, dat was het gister zeker. Na een stormachtige hondenwacht, voeren we "s middags met gereefde zeilen bij windkracht heel veel, lagen we in de namiddag in de stralende zon wat rond te dobberen, de wind had een middagje vrijaf. Direct werd deze mogelijkheid benut om wat bij te bruinen en werden massaal de hengels uitgegooid in de hoop een grote vangs te doen (haaievinnensoep, tonijn steak) maar helaas. Wel hebben we het makreelquotum van de Eendracht ruimschoots overschreden. Totaal elf stuks van zeker 35cm. Teun de machinist had voor de hengels en het nodige aas gezorgd. Ook fileerde hij de vissen vakkundig. Hierin hadden meer meeuwen dan vrouwelijke trainees interesse.
Tijdens het avondeten werd de verjaardag van Skippy gevierd en werd hem door trainees en bemanning een Eendracht trui met alle namen aangeboden. Hierna barstte het feest weer los. Met volle zeilen konden we in de avonduren weer een snelheid van zes knopen noteren. Gedurende de avond wakkerde de wind nog wat aan. De zon kleurde de zee prachtig lichtblauw en zorgde voor een ongekend mooi schouwspel op het moment dat de mensen op de brug doorweekt werden door een hoosbui. Pas bij het wisselen van de wacht om middernacht begon het langzaam te schemeren. Het is duidelijk merkbaar dat we naar het noorden koersen. Met een slaapmutsje achter de kiezen zorgde een voldaan gevoel en het monotone gestamp van het schip voor een diepe, diepe slaap. De 8-12 wacht verliep na een hectische 20-24 wacht relatief rustig. Tijdens de lunch stroomde de heerlijke geur van gebakken makreel de messroom in. Samen met wat eigengebakken rozemarijnbrood kan geen topkok hier tegen op. Dagelijks krijgen we nu van race-control de posities en klasseringen van alle schepen door en het blijkt dat de Eendracht het zeker niet slecht doet. Volgens de planning van de schipper is het nog zo"n 250 a 300 mijl varen naar de finish in Alesund, een dag of twee dus. Zo, collega-trainees manen me aan om verder te gaan met de schaakcompetitie dus wordt het tijd om te stoppen.
Zaterdag 14 juli 2001
Positie: 61°10´N / 04°26´E
Groot, groter, grootst en eigenlijk nog een overtreffende trap groter. Dat is Noorwegen en ook ´s werelds grootste olieboorplatform de ´Troll´, die we vanochtend om 5:20 passeerden. Een ongelooflijk groot joekel, ´s nachts hel verlicht als een reusachtige kerstboom, op poten die tot de bodem reiken, zo´n 300m lager. Het apparaat is in een Noors fjord gebouwd en vervolgens met een aantal van de grootste zeeslepers naar z´n plek, ruim 30 mijl uit de Noorse kust, gesleept.
De fervente kijkers van Discovery Channel hebben het ding vast wel eens voorbij zien komen. En het platform staat er niet alleen. Gedurende de reis zijn we complete kuddes tegengekomen. Bijna allemaal hebben ze hun eigen ´waakhond´: een security schip dat stand-by staat voor bevoorrading, hulp bij ongevallen, evacuatie en om onoplettende stuurlui van andere schepen te waarschuwen. Naast de olieplatforms bevindt zich met de finish in zicht nu ook een horde Tall Ships om ons heen. Met nog ruim 65 mijl (hemelsbreed) te varen is over de verwachte aankomsttijd helaas nog geen zinnig woord te zeggen. We moeten nog een keer steken om Alesund bij de heersende windrichting te kunnen bereiken. Via de dagelijkse positiemeldingen van de schepen aan race-control hebben we gehoord dat een aantal schepen reeds gefinished is. Arjen houdt de positie van de schepen in de race bij en zet ze uit op de grote wedstrijdkaart van Maarten in de messroom.
Vanochtend schalde ook het ´land in zicht´ over de brug toen tussen de flarden mist en wolken door, de eilanden voor de kust van Noorwegen zichtbaar werden. Het was verbazingwekkend hoe snel de theetuin vol zat met trainees die met hun GSM druk waren het Noorse mobiele netwerk in no-time plat te leggen. Vanavond is er in verband met quatorze juillet (14 juli) een soiree dansant georganiseerd door commissaris OS en O (ontwikkeling, sport en ontspanning) Maarten, voor dit doel is tevens de Franse vlag al gehesen. Bij het ochtendgloren is met een flets zonnetje de Noorse vlag ook gehesen zoals goed zeemanschap dit betaamt.
Aan het eind van de wacht is er schoonschip gemaakt (deze uitdrukking heeft dus wel degelijk betekenis) zodat het Vondelpark en de messroom weer blinken. Nu, om 9:15, wordt er klaargemaakt voor overstag. De genua en de gaffeltopzeilen worden gestreken, oh nee, de wind is zojuist iets gedraaid en met een beetje geluk halen we Alesund in 1 steek. Of dat lukt? We zien het morgen...
Zondag 15 juli 2001
´s Ochtends voeren we met volle zeilen (ook de gaffeltopzeilen en genua stonden op) langs de schitterende Noorse kust. De zon deed al erg zijn best om door de bewolking heen te schijnen en dat gaf een prachtig gezicht. ´s Middags werd de vangst van makreel voortgezet omdat het wel leek of we in de ´Doldrums´ waren. Een lange periode van windstilte volgde waardoor de trainees tijd kregen voor andere dingen: portrettekenen, kustlijn aquarellen, voorbereiden voor het captains diner (waarover later meer), gitaar spelen, een vreemde taal leren (!), lezen of gewoon lekker met een biertje in de theetuin liggen zonnen.
Gedurende de middag werd het voordek in beslag genomen door de ´Mobiele Eenheid´ die druk bezig was de contacten met het thuisfront na een lange radiostilte op zee weer te herstellen. Ondertussen bakten de catering staff (kombuismuizen) en de sail handling managers (bootslieden) ze bruin in de kombuis. Zie namelijk maar eens voor een kleine 50 man pannenkoeken te bakken. Dat zijn er toch al gauw een dikke 250 (!). Hiervoor was de kombuis bijna te klein. Zeker toen 14 man en vrouw al dansend en sjansend op Marco Borsato en Grease in de kombuis met bakken en afwassen kwamen helpen. De pannenkoeken smaakten overigens uitstekend.
Om nog zoveel mogelijk tijd over te houden om van de fjorden te genieten werd door de trainees besloten om de wind niet langer af te wachten. De vooruitzichten lieten geen verandering zien en dus werd de motor gestart. Dit was conform het voorstel van schipper Leeke, die het plezier van de trainees hoog in het vaandel heeft staan. Deze beslissing betekende het einde van de eerste etappe van de Cutty Sark Tall Ships race 2001 voor de Eendracht. We beginnen nu onze eigen ´race´ naar een van de mooiste fjorden van Noorwegen.
De Fryderyk Chopin lag op dat moment maar 1 mijl stuurboord uit en dus werden er een paar begroetingsrondjes om het schip gevaren. De Chopin, onder Poolse vlag varend, begroette ons vanuit de ra´s met het Wilhelmus (!). De Polen ondernamen nog een poging om aan boord te komen en wat lekkernijen uit te wisselen: Heineken tegen Pools ´vuurwater´. In de rubberboot bleek een Nederlandse vrouw te zitten die vanaf de Eendracht foto´s wilde maken van de Chopin. Het overstappen van het rubberbootje op onze loodsladder was een acrobatische toer, maar helaas was deze dame niet zo acrobatisch aangelegd, waardoor de uitwisseling uiteindelijk helaas niet doorging. Met een ´concert´ van beide scheepstoeters werd vervolgens afscheid genomen en koers gezet naar de Starfjorden. Een rustige nacht brak aan met een adembenemend mooie zonsondergang die de kust en de ons omringende schepen in vuur en vlam zetten.
Gedurende de wachten was er niet veel meer te doen dan in het schemerlicht aan het roer staan, uitkijken, brandrondes lopen, tosti´s bakken en medetrainees porren. Eenzaam voeren we zo langs de kust, alleen een verdwaalde vuurtoren knipoogde af en toe naar ons. Later in de nacht kwamen we nog andere zeilschepen tegen, de Discovery voor wie we een aantal maal de positie doorgaven aan race-control en de Iskra, een ander Pools schip. Beide schepen werden met de Eendracht hi di hi di hi di ho... yell begroet. Vele filmpjes werden volgeschoten op het moment dat de zon zich weer boven de oostelijke horizon liet zien. En dat terwijl het dus niet eens echt donker is geweest.
Dinsdag 17 juli 2001
Zondagochtend is de Eendracht de finishlijn bij Alesund gepasseerd. Op dat moment waren de zeilen echter al lang gestreken vanwege de eerder genoemde windstilte. Net na het ´finishen´ werden de zeilen gehesen, de noordelijke wind wakkerde voldoende aan om op te kunnen kruisen naar de ingang van een van Noorwegens mooiste fjorden.
´s Avonds voeren we met (alweer) een prachtige zonsondergang in de rug de Storfjorden binnen. Gisteren (maandag) heeft de schrijver van dit stuk een dagje internetstilte in acht genomen. De hele dag voeren we bij mooi weer namelijk door de Geirangerfjord. En iedere minuut die je dan besteedt aan het schrijven van een verhaal, is er een die je niet van het uitzicht kunt genieten.
Zelden zoiets moois gezien. De fjord is 600m op z´n diepst en de wanden die bijna loodrecht uit het water oprijzen zijn vele honderden meters hoog. Overal waar je kijkt komen kleine en grote watervallen de rotsen afgekletterd. Hele rolletjes zijn hier volgeschoten. Halverwege de Geirangerfjord zijn we door de rubberboot aan land gezet vlakbij een paar schitterende watervallen. Zeven watervallen naast elkaar, ze heten daarom ook niet voor niets de ´Seven sisters´. Kraakhelder en ijskoud water. Bij het eindpunt van de Geirangerfjord was er de gelegenheid om kort te passagieren. Andere deelnemers aan de Tall Ships race hadden hier reeds afgemeerd: de Antwerp Flyer en de Rythmic, beide van onze Zuiderburen. De Eendracht was in de baai voor anker gegaan en spoedig meerden de Esprit en de Hebe 3 aan bakboordzijde bij ons aan. Met de ´Man Overboord Boot´ werden de trainees afgezet op de steiger bij het dorp. Iedereen kon hier zelf ondervinden dat de drankjes in Noorwegen ook echt duur zijn. De lange en rumoerige avond werd dan ook voortgezet in de theetuin.
Floor heeft in de schaakcompetitie de beide machinisten ´afgedroogd´. Zowel van Ad als Teun won ze op een avond. Diegenen die nu nog tegen haar moeten zakt de moed steeds meer in de schoenen. Afgelopen nacht hebben een paar trainees buiten geslapen op de zeilzakken boven op het dak van het dagverblijf. Helaas was er geen mooie sterrenhemel maar begon het halverwege de nacht zachtjes te regenen, waarna ook zij hun heil binnen zochten. Vanochtend is Ron´s verjaardag gevierd met zelfgemaakt appelgebak. De voorbereidingen voor het captains diner zijn in volle gang. De bemanningsleden verwennen met dit diner de trainees en zelfs de afwas hoeven we deze keer niet zelf te doen. Als tegenprestatie bereidt elke wacht iets van cabaret, een liedje, een toneelstukje of iets anders voor. Zo wordt er voor de miss/mister Eendracht verkiezing op dit moment druk genomineerd. De stuurman van de wacht heeft de route naar de haven van Alesund uitgezet, waar we aan het eind van de middag zullen afmeren. Hopelijk zijn er in Alesund geen schepen die hun boegspriet overal insteken. We hopen er het beste van.
Woensdag 18 juli 2001
Alesund. Eindpunt. Finito. Gisterochtend hebben we het anker gelicht in de Geirangerfjord. Na een korte stop zijn we in Alesund aangekomen. Tijdens deze stop was er de mogelijkheid om in een museum een en ander te weten te komen over de Noorse jacht op zeehonden en walvissen.
Aangekomen in Alesund hebben we het schip afgemeerd aan de Noorse Statsraad Lehmkuhl. En eindelijk kon het captains diner plaatsvinden. Een uitstekend vijf (!) gangendiner waarvoor de complimenten aan de dames in de kombuis en een woord van dank aan de ´captain´. Tijdens dit diner leefde elke wacht zich uit in een lied, een sketch, spel of anderszins. De rode wacht liet ons een variant van hints spelen door het nadoen van bemanningsleden en trainees. De witte wacht bracht een serenade begeleid door gerammel van veiligheidsgordels. De blauwe wacht riep de 5 stelletjes van deze reis naar voren om de kennis van elkaars partner te toetsen middels een love-test en bracht tot slot een variant op het Yogo Yogo lied waarin ze de bemanning niet al te zuinig op de hak nam. Een korte wandeling ten behoeve van de spijsvertering op een helaas uitgestorven kade maakte de avond compleet. Vandaag (woensdag) is er al vroeg onder een strakblauwe hemel schoonschip gemaakt zodat de volgende groep ontvangen kan worden. Iedereen is de wal op om van het weer, de schepen en de contacten opgedaan in Antwerpen te genieten. Als reewacht heb ik nu mooi de tijd om een van de laatste stukjes te schrijven. Vanavond zetten we met z´n allen Alesund nog een keer op zijn kop, waarna morgenochtend de bus ons veel te vroeg naar het vliegveld zal brengen.
Donderdag 19 juli 2001
Vroeg, vroeg, veel te vroeg. Maar ja, de bus wacht niet en het vliegtuig al helemaal niet. Met een lokale vlucht gaan we richting Oslo, waar we overstappen op een grote KLM zwaan. Iedereen was nog te slaperig om veel van de gesmeerde sandwiches naar binnen te krijgen. Het afscheid nemen tussen hen die bleven en hen die weggingen kon beginnen. Nadat de hutten voor de laatste maal zijn schoongemaakt lopen we richting de wachtende bus. Er wordt druk gezoen, geknuffeld en gezwaaid. De bus is nog niet weg of de rust keert weer in het pittoreske Alesund. Ook in de bus is het rustig, de meeste trainees liggen te tukken of zijn wat beteuterd dat het nu allemaal al afgelopen is.
Na twee rustige vluchten waarin bijna iedereen een poging deed om het slaaptekort in te halen, landden we op Schiphol. Bij het afhalen van de bagage werd onderling afscheid genomen. De datum van de reunie lag op dat moment al vast dus iedereen rekende op een spoedig weerzien.
Terugkijkend op een, ondanks een niet geheel vlekkeloze aanvang, fantastische reis en een geweldige ervaring rijker, rest me niets anders dan namens alle trainees de bemanning hartelijk te bedanken voor hun inzet en enthousiasme: Bedankt, het was top.
Behouden vaart en wie weet tot een volgende reis op de Eendracht.
|
|
 |
|
|
|
|
| Laatste wijziging din 20 IV 2004