|
Reisverslag
Marijn van Wijngaarden
Terwijl de golven van de Noordzee zachtjes tegen de boeg
van de Eendracht slaan blijft de wind nog achterwege. Een mooie
gelegenheid om elkaar beter te leren kennen na een dag eerder vertrokken
te zijn uit de haven van Antwerpen.
Na een nachtelijke tocht op de
motor verschijnen we bij de ochtendgloren voor de kust van Zeebrugge
alwaar 's middags de start van de race zal plaats vinden. Ruim 60 schepen
in diverse maten zullen dan deelnemen aan de eerste etappe van de Tall
Ships Race 2010.
Terwijl de Eendracht met zo'n 35 trainees aan boord
rustig ligt te wachten voor de kust van Zeebrugge wordt er op het dek al
druk uitleg gegeven over allerlei lijnen en lieren, daarnaast is er ook
tijd om kennis met iedereen te maken. Je zit toch zeker de komende 2 weken
met elkaar aan boord en je zal het met dat clubje moeten rooien.
Iedereen wacht vol smart op de start van de race en we doen er met z'n
allen ook de moeite voor om zo gunstig mogelijk te kunnen starten, maar
tsja wat als de wind het af laat weten....
Na een paar uur uitstel en
een maaltijd verder is het eindelijk tijd om te starten aan race 1,
iedereen is gemotiveerd en het wachtsysteem van 4 uur op, 8 uur af, wordt
ingevoerd.
Ingedeeld in de Witte wacht is het voor ons tijd om van
20 tot 24 uur wacht te lopen, de race is net een half uur begonnen en al
snel word er een trimronde gehouden. Er word gekeken of alles nog wel
optimaal afgesteld staat want we doen natuurlijk mee om te winnen!
Er
komt langzaam meer wind en iedereen begint zich steeds meer op zijn plek
te voelen.
Na een zonnige dag ging het er toch op lijken dat het 's
avonds tijdens onze wacht wat zou gaan regenen. Dus maar alvast het
zeilpak en de laarzen pakken want je weet maar nooit.
De wind neemt
rustig wat toe en blijf ongeveer een uurtje op ongeveer 15 knopen hangen
wat een goede windkracht 4 is.
Een verdacht donkere lucht begint te
naderen en alle zeilen staan nog op, de kapitein besluit de bootsman even
te roepen voor advies, ik sta ondertussen op de binnenbrug even te kijken
naar onze positie en die van de concurrenten. En hou stiekem met een
schuin oog ook het weer in de gaten.
Wie dacht dat je alles wel aan kan
zien komen heeft het mis, op het moment dat de kapitein en bootsman de
brug binnen komen zien we de windmeter oplopen tot 35-40 knopen, en dat
terwijl alle zeilen opstaan, de eerste zeilen moeten er bij windkracht 3
eigenlijk al uit, maar er is in een fractie van een aantal seconden de
dubbele snelheid wind bijgekomen.
Orders vliegen heen en weer en
iedereen die wakker is vliegt over het dek , het schip gaat op 1 oor
liggen (andere term voor schuinhangen) en de regen klettert in mijn
gezicht.
Topzeilen worden neergehaald op een manier die niet hoort maar
het kan even niet anders, de adrenaline giert door je lijf en je hebt
moeite om je staande te houden. De ene loopt al in zijn zeilpak terwijl de
ander nog in zijn t-shirtje naast je staat te helpen, sommige dingen komen
zo snel dat je niet de tijd hebt om even op je gemak een pak aan te
trekken.
Gelukkig drijft de wolkbreuk incl. wind gauw verder maar echt
rustig word het niet meer.
Er blijft een stevige windkracht zeven/acht staan
(gemiddeld rond de 30-35 knopen wind) en er word besloten om voor een voor
de windse koers te gaan (wind komt van schuin achter). Dit houdt in dat de
wind vanuit een hoek vanachter komt, iets waar een schip als de Eendracht
niet optimaal in kan presteren maar het is wel de meest verstandige zet,
overstag gaan is met windkracht 8 ook geen pretje.
Van slapen komt
eigenlijk weinig, het schip rolt, stampt en je hebt het gevoel in een
kurkentrekker te zitten, echt rustig is het niet te noemen. En slapen is
er niet echt bij...
De volgende dag is het gewoon weer aan de bak en
het weer is niets veranderd en zo blijft het voor ruim 2 dagen.
Trainees mogen niet meer achter het roer staan vanwege de risico's die er
gelopen worden, enkel de stuurmannen en bootslieden nemen het roer in
handen, we "driften" over de golven maar gaan wel met een geweldige
snelheid van 13-14 knopen gemiddeld wat ruim 20 km/u is.
Iets wat vele schepen niet verwacht hadden, en wij
evenmin, is dat we binnen twee en een halve dag vanaf de kust van
Zeebrugge de kust van Aalborg al beginnen te zien, er word ongelooflijk
hard gezeild en we zijn niet de enige die vaart maken.
Ook de andere
tall ships houden de vaart erin en er zijn al enkele grote jongens
gefinished, zelfs al binnen twee dagen. Iets wat men nog nooit heeft
meegemaakt met de tall ships races.
Zodra de finishlijn gepasseerd is komt er een bepaalde
rust aan boord, de wind is enigszins afgenomen en we krijgen een dag om
bij te komen. Tijdens deze dag word er besloten om op de motor naar het
plaatsje Kragerø te gaan.
De
kapitein heeft deze tip gekregen van vriendenschip Christian Radich, en
via telefonisch contact met de loods hebben we toestemming om de haven aan
te doen. ’s Middags omstreeks 16:00 uur komen we de haven binnen en
trekken veel bekijks bij de lokale bevolking. Net voor het begin van het
fjord worden we geëscorteerd door enkele locals die verbaasd kijken naar
de Eendracht.
Ze krijgen namelijk niet iedere dag een Tall Ship met een
lengte van ruim 60 meter over de vloer.
Na een dag in
Kragerø
te hebben gelegen is het toch weer tijd om het ruime sop te kiezen, het
doel is om een verderop gelegen haven te bezoeken. Het plan van de
kapitein is om van Kragerø
eerst zuidelijk te navigeren richting Denemarken om zo later weer terug de
slag te maken naar onze bestemming Risør. Voor deze ene dag hebben we een
tweetal gasten aan boord die het leven aan boord van tall ship wel mee
wilde maken.
Op het moment dat we de haven uit gaan begint langzaam de
wind toe te nemen, uiteindelijk komen we weer uit op een fikse windkracht
7 a 8 maar gelukkig nu met een gunstigere windhoek.
Het schip begint
langzaam te hellen en blijft ook zo liggen. Iets wat door iedereen zeer op
prijs word gesteld na bijna 3 dagen in een wasmachine geleefd te hebben.
Tegen de avond word er toch besloten eerder terug te koersen naar
Risør, dit omdat één van onze
one-day-flies aan boord gezondheidsproblemen blijkt te hebben en niet
zeeziek mag worden. De route word ingekort en ’s nachts komen we
stilletjes de kleine haven van Risør
binnen, overal zie je mensen buiten staan om te kijken wat voor gevaarte
er binnenkomt en ook hier gooien we weer hoge ogen.
Je gaat toch min
of meer voor een zeilvakantie dus na een dag liggen is het weer tijd om
naar open zee te gaan. Er is besloten om al richting Aalborg te gaan
koersen daar zullen we aankomen voor Sail Aalborg. Alle deelnemende
schepen zullen op dezelfde dag aankomen en hun plek innemen aan de kade zo
ook de Eendracht.
Omdat een Sail evenement toch wat drukte met zich
meebrengt wilt de kapitein het “Captain’s Dinner” al gedaan hebben voordat
we Sail Aalborg bezoeken. Voordat we van Risør
doorgaan naar Aalborg word er besloten voor een middag in Skagen te gaan
liggen.
Skagen is het meest noordelijke puntje van Denemarken en ligt
op enkele uren varen van Aalborg.
Iedereen
krijgt de tijd om wat voor te bereiden voor het Captain’s Dinner, er word
van iedere wacht verwacht dat ze een act uitvoeren. Onze wacht (witte
wacht) besluit vanwege de gevarieerde samenstelling tussen Belgen en
Nederlanders een filmpje op te nemen met als hoofdlijn een kaping van de
Eendracht door de Belgische opstappers. Welke uiteindelijk worden
verslagen en verbroederen met de Nederlanders. Aan boord van een schip
krijg je eigenlijk vrij weinig mee van het nieuws in de wereld, iets wat
eigenlijk prettig is om te ervaren. De verkiezingen in Nederland waren net
achter de rug en de Vlamingen hadden nog problemen met enkele districten
en de formatie ervan. Nieuws kregen we er niet van dus hebben we als schip
er maar voor gekozen er vanuit te gaan dat we allemaal!! tot de republiek
der verenigde Nederlanden zouden behoren bij terugkomst.
Na een
heerlijk captains Dinner inclusief onze premiere van de korte film gaan de
trossen los en word er koers gezet naar Aalborg.
Alwaar we de volgende
ochtend aankomen. De haven van Aalborg ligt een aardig stuk landinwaarts
maar bij binnenkomst van de riviermonding worden er eerst een aantal
genodigden aan boord gebracht die samen met ons het ontbijt zullen
nuttigen. Bij de genodigden zijn ook onze Liaison Officers. Deze Liaisons
zijn onze steun en toeverlaat tijdens Sail Aalborg. Zij kunnen ons overal
over informeren. Dit kan gaan van smeerolie voor de machinist tot een
masseuse voor één van de trainees. Er is gelukkig direct een klik met dit
echtpaar. Later in de week blijkt zelfs dat ze hun kenmerkende gele shirts
inruilen voor onze Oranje Eendrachtshirts.
Een Sail
evenement is geweldig om mee te maken, qua grote is het goed te
vergelijken met Sail Amsterdam, immers dezelfde schepen van Sail Aalborg
komen ook naar Sail Amsterdam via Kristiansand en Hartepool. Alleen zie je
hier wat minder kleine bootjes voorbij komen als in Amsterdam. Eigenlijk
wel rustig.
Voor bemanningsleden valt er in Aalborg genoeg te doen,
alles is tot in de puntjes geregeld. Er word een feest georganiseerd voor
bemanningsleden van alle schepen –de zogenaamde crewparty- maar er kan ook
deelgenomen worden aan sport en spel. Wil je gewoon je eigen gang gaan dan
kan dat ook. De badge die iedere deelnemer aan de tallships race gekregen
heeft geeft toegang tot al het openbaar vervoer in Aalborg en vrij toegang
tot publieke gelegenheden zoals zwembaden en musea.
De
voorlaatste dag van mijn reis word er door alle bemanningen nog een acte
de presance gegeven voor de bewoners van Aalborg. Dit word gedaan in de
Crew Parade. Iedereen zal netjes in een rij lopen en netjes laten zien hoe
goed/schoon en georganiseerd ze zijn.
Zo zijn wij ook bezig met de
voorbereidingen voor de Crew Parade. De kasten onder de banken gaan open
en alle hulpmiddelen komen tevoorschijn. We zijn Nederlanders dus we
hebben als uniform een oranje T-shirt gekregen.
Op ons gemakje lopen we
naar de verzamelplek voor de Crew Parade toe, we worden omgeven door
cameraploegen en fotograven. Dat heeft zo zijn reden moet ik eerlijk
bekennen. Waar zal dat door komen? Onze kleding? Of het aantal decibellen
geluid wat we produceren?
Waar de overige schepen zich over het
algemeen netjes gedragen zijn wij hollanders toch net even iets anders. We
willen niet alleen opvallend zijn qua kleur, maar we willen ons ook
audiovisueel op de kaart zetten voor de mensen in Aalborg. Vandaar dat de
eerder genoemde hulpmiddelen ten volste gebruikt worden.
Al is niet
iedereen in Aalborg even gecharmeerd van 10 vuvuzela’s, 5 trommels, 8
ratels, en 4 cowbells. Maar ook onze stemmen worden op de proef gesteld.
Onder een luid Wild Rover en Molly Malone verblijden we de inwoners.
Daarnaast geven we ons graag ook een eigen plekje binnen de parade, iets
wat nogal varieerd bij ons Hollanders. We houden van variatie dus vliegen
van vooraan in de stoet tot achteraan in de stoet. Energie te over en dat
word gewaardeerd!
Na 2 weken aan boord van de Eendracht is het tijd om huiswaarts te gaan,
de bus staat klaar om ons ’s nachts
naar Rotterdam te brengen. Er word afscheid genomen van diverse
bemanningsleden en vriendschappen zijn voor het leven gesloten!
Ik
wil de Slavenkas van mijn kant ontzettend bedanken dat ik deze geweldige
ervaring mocht mee maken. Het verslag heeft enige tijd op zich laten
wachten maar eer dat het gevoel van zo’n tocht op papier hebt gaat er toch
enige tijd overheen. Zo’n tocht met
de Eendracht is het begin van een virus, een gevoel.
Eendracht, je
hebt een plekje in mijn hart!
_____________________________________________________________________________________
|
| Laatste
wijziging dinsdag 15 VIII 2006